آیا شما نیز از جمله کسانی هستید که مایل به تاسیس شرکت تضامنی می باشند ؟ تا چه حد با شرایط و قوانین ثبت شرکت تضامنی آشنایی دارید ؟
چنانچه می خواهید در این خصوص بیشتر بدانید از شما دعوت می شود تا مقاله پیش رو را مورد مطالعه قرار دهید. ما شما را با اطلاعات مورد نیاز آشنا می نماییم.
شرکت تضامنی، شرکتی است بین دو یا چند شریک، به منظور امور تجاری که در آن، در صورتی که دارایی شرکت در زمان انحلال برای تادیه دیون کافی نباشد، هر شریک مسئول کلیه دیون است و سرمایه شرکا نیز برخلاف شرکت سهامی به قطعات سهم تقسیم نمی شود.
شمه ای از اوصاف اساسی شرکت تضامنی
1- در این شرکت هر شریک در قبال کلیه دیون شرکت ، مسئول است ؛ بنابراین ، برای شرکا قالب مطمئنی نیست ؛ اما برای معامله کنندگان با شرکت مطمئن ترین قالب است.
2- برای تاسیس آن حداقل سرمایه ای تعیین نشده است.
3- شیوه های اداره آن بسیار ساده و بسیط است ؛ از همین رو برای تشکیل شرکت هایی با تعداد زیادی از شرکا مناسب نیست.
4- در موارد قابل توجهی ، تصمیم گیری برای اداره این شرکت ، با اتفاق آرای شرکا صورت می پذیرد ؛ از این رو این قالب برای تعداد اندکی از شرکای هم سلیقه مناسب است.
5- نقل و انتقال سهم الشرکه در آن با رای تمام شرکا امکان پذیر است.
• مسئولیت هر شریک
در خصوص مسئولیت شرکا در شرکت تضامنی باید توجه داشت که :
1- قبل از انحلال شرکت، دیون شرکت از خود شرکت مطالبه می شود و نه ازشرکا.
2- اگر شرکت تضامنی منحل شود باز هم دیون شرکت از خود شرکت مطالبه می شود؛ اما اگر دارایی شرکت برای تادیه دیونش کافی نباشد، هر شریک مسئول تادیه کلیه دیون است.
3- در شرکت های تضامنی، مسئولیت شرکای ضامن بابت دیون آن شرکت ، جنبه وثیقه ای دارد ؛ به این معنی که طلبکار شرکت ابتدا باید به شرکت رجوع کند و اگر شرکت از پرداخت طلب او امتناع کند ، مطابق شرایط مقرر، درخواست ورشکستگی و در نتیجه انحلال شرکت را بدهد و بعد از انحلال نیز در وهله اول می تواند به شرکت در حال تصفیه رجوع کند و اگر شرکت ، طلب او را نپردازد ، آنگاه می تواند به شرکای ضامن رجوع کند.
4- مسئولیت خارجی شرکا ( مسئولیت در برابر طلبکاران شرکت ) ، تضامنی است و مسئولیت داخلی شرکا ( تقسیم مسئولیت بین شرکا) ، نسبی است ؛ یعنی شریک می تواند پس از پرداخت هر یک از دیون شرکت، بابت سهم تک تک شرکای دیگر به نسبت سهم الشرکه ایشان به آن ها مراجعه کند.
5- هر قراری که برخلاف بند فوق، بین شرکا گذاشته شود، فقط در بین خود شرکا قابل استناد است و در برابر اشخاص ثالث کان لم یکن یا به عبارت بهتر غیرقابل استناد است. ( م 116 ق. ت )
6- شرکا می توانند در خصوص تقسیم مسئولیت داخلی فی مابین خود، به هر ترتیبی تراضی کنند. با توجه به اطلاق ماده 116 ق. ت مانعی ندارد که ایشان در روابط داخلی خود، یک یا چند نفر از شرکا را به کلی از جبران زیان ها معاف کنند. البته چنین شرطی در برابر اشخاص ثالث موثر نیست.
• تعداد شرکا در شرکت تضامنی
حداقل 2شخص، چه حقیقی یا حقوقی می باشد. ( م 116 ق. ت )
• اسم شرکت ( م 117 ق. ت )
1- در اسم شرکت باید عبارت " شرکت تضامنی " قید شود.
2- اسم شرکت باید حداقل متضمن نام یکی از شرکا باشد.
3- اگر اسم شرکت متضمن نام تمام شرکا نباشد، پس از اسم شریک یا شرکایی که ذکر شده است، باید از عباراتی مانند " و شرکا " یا " و برادران " استفاده شود.
4- قانون گذار برای فقدان هیچ یکی از شروط فوق ضمانت اجرایی اعم از مدنی یا کیفری پیش بینی نکرده است.
• موضوع شرکت
شرکت تضامنی یک " شرکت تجاری " است، هم از نظر شکلی و هم از نظر موضوعی. بنابراین، برخلاف آنچه در حقوق فعلی " فرانسه " می گذرد ، شرکت تضامنی را برای امور غیرتجاری نمی توان تشکیل داد.
به موجب این محدودیت، موضوع شرکت می تواند منحصر باشد به یک عمل تجاری یا اعمال تجاری مختلف . در نهایت باید توجه داشت که چون مدیران شرکت تضامنی، " وکیل " تلقی می شوند، اختیارات و مسئولیت های آن ها همان است که در شرکتنامه یا ااساسنامه شرکت قید شده و شرکاء بر آن توافق کرده اند. البته این راه حل به زیان اشخاص ثالثی است که با شرکت معامله می کنند؛ زیرا هر گاه معاملات مدیر، خارج از حدود اختیارات او ، به عنوان وکیل باشد، اشخاص مزبور حق رجوع به شرکت را نخواهند داشت. برعکس، شرکاء اطمینان خواهند داشت که مدیر اگر از حدود اختیارات تفویض شده به او خارج شود، خود باید جوابگو باشد.
• نحوه تشکیل و ثبت شرکت تضامنی
طبق ماده 118 قانون تجارت ، شرکت تضامنی وقتی تشکیل می شود که تمام سرمایه نقدی تادیه و سهم الشرکه غیرنقدی نیز تقویم (قیمت گذاری) و تسلیم شده باشد.
هر چند که در قانون تجارت حداقلی برای سرمایه این گونه شرکت ها پیش بینی نشده اما عرفاَ حداقل میزان سرمایه یک میلیون ریال است و همانند شرکت با مسئولیت محدود در اختیار مدیر یا مدیران شرکت قرار می گیرد و اقرار کتبی آن ها مبنی بر دریافت سرمایه شرکت برای ارائه به مرجع ثبت شرکت ها کافی است. این نوع شرکت نیز پس از انجام مراحل تایید نام شرکت و تحویل شرکت نامه و اساسنامه ( اگر باشد ) و سایر مدارک لازم به اداره ثبت شرکت ها به ثبت می رسد و بعد از ثبت در اداره ثبت شرکت ها، آگهی تاسیس شرکت در روزنامه رسمی و یکی از روزنامه های کثیرالانتشار محل ثبت شرکت آگهی می گردد.
لازم به ذکر است، شرکتنامه یا اساسنامه شرکت باید به موجب " سند رسمی " باشد والا شرکت ایجاد نمی شود. بنابراین، علاوه بر اینکه قرارداد شرکت باید مکتوب باشد، باید به امضای تمامی شرکا برسد.
• سهم الشرکه و نقل و انتقال آن در شرکت تضامنی
در شرکت تضامنی همچون شرکت با مسئولیت محدود به سرمایه ای که شرکا برای تاسیس شرکت می گذارند سهم الشرکه یا حصه می گویند. سهم الشرکه می تواند نقدی یا غیرنقدی باشد.
نقل و انتقال آن، منوط به رضایت تمام شرکا است؛ چه منتقل الیه شخص ثالثی باشد یا آنکه یکی از شرکای شرکت باشد. ( م 123 ق. ت )
• مدیران در شرکت تضامنی
1- تعداد مدیران : ممکن است یک یا چند نفر باشند.
2- تعداد مدیران می تواند زوج یا فرد باشد.
3- ممکن است از بین شرکا یا خارج از شرکا تعیین شوند.
4- مدت مدیریت : ممکن است محدود به مدتی خاص یا نامحدود باشد.
5- مدیر در هر زمانی، قابل عزل است.
6- در شرکت تضامنی، نصب بازرس الزامی نیست ؛ اما امکان پذیر است.
• شیوه اخذ تصمیمات در شرکت تضامنی
در این خصوص قانون ساکت است و فقط در پنج مورد، اتفاق آرای شرکا را برای تصمیم گیری لازم دانسته است. این موارد عبارتند از :
1- طبق ماده 123 ق. ت . انتقال سهم الشرکه هر شریک به دیگری، منوط است به رضایت تمام شرکا.
2- طبق ماده 134 ق. ت : اقدام یکی از شرکا به تجارتی از نوع تجارت شرکت یا ورود وی به عنوان شریک ضامن یا شریک با مسئولیت محدود در شرکتی دیگر منوط است به رضایت سایر شرکا .
3- طبق ماده 135 ق. ت : هر شرکت تضامنی می تواند با تصویب تمام شرکا و رعایت مقررات راجعه به شرکت های سهامی، به شرکت سهامی تبدیل شود.
4- طبق ماده 136 ق. ت : یکی از موارد انحلال شرکت تضامنی، رضایت تمام شرکا است.
5- بنا بر مواد 139 و 140 ق. ت : در صورت فوت یا حجر یکی از شرکا، بقای شرکت موقوف به رضایت سایر شرکا است.
• شیوه اخذ تصمیمات در شرکت تضامنی در موارد سکوت قانون
درباره اینکه در بقیه موارد، تصمیم گیری به چه نحوی است، قانون ساکت است ؛ اما باید توجه داشت که :
1- منطقی تر آن است که قانون گذار با توجه به اهمیت 3 مورد فوق در آن ها اتفاق آرای شرکا را لازم دانسته است و حد نصاب برای تصمیم گیری در بقیه موارد، بستگی به اساسنامه شرکت دارد. یعنی حد نصاب بقیه تصمیم گیری ها در درجه اول همانی است که توسط شرکا در اساسنامه شرکت پیش بینی شده است.
2- اگر در اساسنامه پیش بینی خاصی نشده باشد، تصمیمات باید به اکثریت آرای شرکا اتخاذ شود.
• نحوه تقسیم سود در شرکت تضامنی ( م 119 ق. ت )
1- در وهله اول مطابق ترتیبی عمل می شود که در شرکت نامه مقرر شده است. در این خصوص باید توجه داشت که :
2- در شرکت های با مسئولیت محدود، نحوه تقسیم سود به نسبت سهمی که هر شریک در سرمایه شرکت دارد، به عمل می آید.
3- اگر شرکت نامه حکم خاصی نداشته باشد، تقسیم سود به نسبت سهمی که هر شریک در سرمایه شرکت دارد، به عمل میآید.
4- گرچه شیوه تقسیم سود، تابع تراضی شرکا در شرکت نامه است؛ ولی شرکت نامه نمی تواند تمام سود شرکت را به یک نفر اختصاص دهد ؛ زیرا این امر، خلاف مقتضای ذات عقد شرکت است و در نتیجه موجب بطلان شرکت است.
5- توجه داشته باشید که در شرکت های تضامنی اگر در نتیجه ضررهای وارده، سهم الشرکه شرکا کم شود ، مادام که این کمبود از منافع شرکت جبران نشده ، تادیه هر نوع سود به شرکا ممنوع است. فقط در همین یک مورد است که شرکت ، شرکا را به تکمیل سرمایه و تادیه مبلغی بیش از آنچه در شرکت نامه درج شده ، ملزم می کند. ( م 132 و 133 ق. ت )
• نظار در شرکت تضامنی
1- برخلاف شرکت با مسئولیت محدود که وجود هیات نظار در مواردی الزامی است ، در شرکت تضامنی، الزامی به وجود چنین هیاتی در قانون پیش بینی نشده است.
2- با وجود این، تعیین هیات نظار در این شرکت، امکان پذیر است.
• رابطه طلبکاران با شرکت تضامنی و شرکای شرکت تضامنی
1- قبل از انحلال : مطالبه دیون شرکت از خود شرکت انجام می شود.
2- بعد از انحلال : اگر دارایی شرکت، کفاف مطالبات طلبکاران را ندهد، طلبکاران می توانند بابت تمام یا بخشی از طلب خود به یک یا هر چند نفر از شرکا مراجعه کنند؛ زیرا شرکا در مقابل طلبکاران شرکت ، مسئولیت تضامنی دارند.
3- هر شریک در ازای تمام دیون شرکت مدیون است ، هر چند که میزان دیون ، از سرمایه ای که او با خود به شرکت آورده است، تجاوز کند.
4- گرچه شرکا در برابر دیان ، نسبت به دیون شرکت مسئولیت تضامنی دارند ؛ اما در روابط بین شرکاء مسئولیت هر یک از آن ها در تادیه دیون بدین صورت است :
- به نسبتی که در شرکت نامه درج شده است.
- اگر شرکت نامه نسبت به این امر ساکت باشد، به نسبت سرمایه ای که هر شخص با خود به شرکت آورده است ، در رابطه با دیگر شرکا مسئول است ، بنابراین هر شریک پس از جبران خسارت می تواند بابت سهم سایر شرکا به آن ها رجوع کند.
• مسئولیت شرکای سابق و جدید شرکت تضامنی نسبت به دیون شرکت : ( م 125 ق. ت )
1- اگر پس از آنکه شرکت تضامنی تشکیل می شود، کسی به عنوان شریک ضامن به شرکت بپیوندد، نسبت به دیونی که قبل از ورود او به شرکت حاصل شده است، نیز با دیگر شرکا مسئولیت تضامنی دارد ؛ به عبارت دیگر، شریک جدید مانند سایر شرکا نسبت به تمام دیون شرکت مسئول است؛ چه منشا آن دین، قبل از ورود او به شرکت باشد و چه بعد از ورود او به شرکت و مسئولیت شریک تضامنی بابت دیون شرکت، مسئولیتی قهقرایی است.
2- شریک قبلی که سهم الشرکه خود را به شریک جدید واگذار کرده است، نسبت به دیون شرکت ، دیگر هیچ مسئولیتی ندارد ، چه منشا این دیون، متعلق به قبل از خروج او از شرکت باشد و چه متعلق به بعد از خروج او از شرکت.
3- اگر بین شرکا قراری برخلاف این ترتیب گذاشته شده باشد :
- این قرار در برابر اشخاص ثالث کان لم یکن و غیرقابل استناد است.
- اما در رابطه بین خود شرکا قابل استناد است.
• محدودیت های شرکا در شرکت تضامنی : در این خصوص باید توجه داشت که : ( م 134 ق. ت )
1- شرکا در شرکت تضامنی نمی توانند :
- به حساب خود یا شخص ثالث ( به عنوان وکیل )، تجارتی از نوع تجارت شرکت بنمایند ، مگر به رضایت تمام شرکا.
- به عنوان شریک ضامن در شرکت دیگری با همان نوع تجارت وارد شوند، مگر به رضایت تمام شرکا.
- به عنوان شریک با مسئولیت محدود در شرکت دیگری با همان نوع تجارت وارد شوند، مگر به رضایت تمام شرکا.
2- قانون گذار، ضمانت اجرایی برای این مقرره بیان نداشته است. به نظر می رسد که اگر شریک تضامنی برخلاف ممنوعیت های فوق، اقدامی انجام دهد ، اقدام او باطل نباشد؛ اما وی مکلف به جبران خسارت باشد.
3- ممنوعیت فوق دقیقاَ در خصوص شرکای شرکت های نسبی ( م 189 ق. ت ) و شرکای ضامن در شرکت های مختلط غیرسهامی ( م 144 ق. ت ) و شرکای ضامن در شرکت های مختلط سهامی ( م 172 ق. ت ) نیز جاری است.
• تبدیل شرکت تضامنی به شرکت سهامی
طبق ماده 135 قانون تجارت، هر شرکت تضامنی در صورت تصویب و موافقت تمام شرکا می تواند به شرکت سهامی تبدیل گردد در این صورت رعایت تمام مقررات راجع به شرکت سهامی الزامی می باشد.
جهت اخذ مجوز سرمایه گذاری لازم است مراحلی طی شود و اقدام هایی صورت گیرد. ماده 15 آیین نامه سرمایه گذاری تا حدود زیادی به توضیح این مرحله ها می پردازد. طبق ماده مزبور : " سرمایه گذاران ، درخواست کتبی خود را به همراه مدارکی که در فرم مربوط مشخص شده است به سازمان تسلیم می نمایند. سازمان پس از انجام بررسی های لازم و اخذ نظر وزارتخانه بخش ذیربط، درخواست سرمایه گذاری را به همراه نظرات کارشناسی سازمان حداکثر ظرف 15 روز کاری در هیات مطرح می نماید. عدم اعلام نظر وزارتخانه ذیربط ظرف مدت ده روز از تاریخ وصول استعلام، به منرله موافقت آن وزارتخانه با سرمایه گذاری مزبور تلقی می شود. بر اساس تصمیم متخذه که قبلاَ نظر موافق سرمایه گذار خارجی نیز نسبت به آن اخذ شده است، مجوز سرمایه گذاری تنظیم و با تایید و امضای وزیر امور اقتصادی و دارایی صادر می گردد ." اگرچه این ماده کلیاتی را در خصوص چگونگی صدور مجوز سرمایه گذاری بیان می کند، لیکن جهت روشن شدن مطلب و ورود به جزئیات ، هر یک از مراحل یاد شده به طور جداگانه بررسی خواهد شد.
• اول- ارائه مدارک لازم به سازمان سرمایه گذاری
اولین گام برای اخذ مجوز سرمایه گذاری ، درخواست سرمایه گذار از سازمان جهت صدور مجوز است . درخواست سرمایه گذار باید مکتوب باشد و در خصوص شرکت ها، باید توسط نماینده مجاز شرکت تنظیم گردد. در سازمان سرمایه گذاری و به عبارت دقیق تر مرکز خدمات سرمایه گذاری خارجی مستقر در سازمان سرمایه گذاری ، پنج نوع فرم به دو زبان فارسی و انگلیسی مهیا شده است :
فرم 1- 100 مخصوص طرح های جدید سرمایه گذاری مستقیم خارجی و مشارکت مدنی .
فرم 2- 100 مخصوص سرمایه گذاری مستقیم خارجی در طرح های موجود .
فرم 3- 100 مخصوص طرح های بیع متقابل و تامین مالی .
فرم 4- 100 مخصوص طرح های بیع متقابل و تامین مالی .
فرم 5- 100 مخصوص سرمایه گذاری خارجی در سبد اوراق بهادار .
فرم های فوق با توجه به نوع طرح تفاوت هایی با یکدیگر دارند و در صفحه آخر هر یک از انواع فرم ها، به مدرک های لازم مربوط اشاره شده است. از جمله مدرک های مورد نیاز برای هر طرح، مجوزهای مربوط از وزارتخانه های ذی ربط می باشد. اخذ مجوز مربوط به هر طرح قبل از اخذ مجوز سرمایه گذاری از آن جهت حائز اهمیت است که موئد صلاحیت دار بودن طرح مزبور برای شروع به فعالیت در کشور می باشد. اخذ برخی از مجوزهای یاد شده، خود نیز نیازمند اخذ مجوزهای دیگر است؛ به عنوان مثال : وزارت صنایع و معادن برای صدور مجوز باید اطمینان حاصل نماید که اجرای طرح به تخریب محیط زیست منجر نخواهد شد. بنابراین اخذ چنین مجوزی ممکن است به سازمان محیط زیست ، سازمان جنگل ها و مراتع ، سازمان شیلات ایران و ... نیز مرتبط گردد. در هر حال اخذ مجوز سرمایه گذاری، سرمایه گذاری را از اخذ مجوزهای مربوط دیگر بی نیاز نمی سازد و کلیه مجوزها اصولاَ باید به عنوان مدرک های مورد نیاز به سازمان سرمایه گذاری ارائه گردند. با وجود این سازمان در اخذ مدارک لازم سختگیری زیادی از خود نشان نمی دهد و ممکن است در صورت فقدان برخی از آن ها، بررسی خود را آغاز نماید.
• دوم- نظرات کارشناسی سازمان سرمایه گذاری
نظریه های کارشناسی سازمان نقش مهمی را در راستای صدور مجوز سرمایه گذاری ایفا می نماید. رویه معمول سازمان بر آن است که با دریافت مدرک های لازم از سرمایه گذار خارجی، آن ها را به یکی از کارشناسان سازمان تحویل دهد تا کارشناس مزبور با بررسی کامل پروژه نظر کارشناسی خود را در مورد آن اعلام نماید. نظر کارشناس قبل از تشکیل جلسه هیات سرمایه گذاری در اختیار اعضای هیات قرار می گیرد تا آنان نیز با اطلاع از موضوع، قبل از تشکیل جلسه ، خود را برای تصمیم گیری در هیات آماده نمایند.
• سوم- اخذ نظر وزارتخانه ذی ربط از سوی سازمان سرمایه گذاری
اتخاذ نظر وزارتخانه ذیربط از جمله مراحلی است که معمولاَ در صورت لزوم اعمال می گردد. در واقع کارشناسان برای اعمال نظر در مورد هر پروژه باید کلیه جوانب امر را در نظر بگیرند و با توجه به این که هر پروژه ممکن است به بخش خاصی- از جمله کشاورزی، صنعت ، خدمات گردشگری و ... – مرتبط گردد و کارشناس سازمان مطمئناَ نمی تواند در کلیه بخش ها تخصص و اطلاعات لازم را داشته باشد، از این جهت نظر وزارتخانه ذی ربط در صورت لزوم اتخاذ خواهد شد. شایان ذکر است معاون وزارتخانه و یا معاونان وزارتخانه های ذی ربط به دعوت رئیس هیات با داشتن حق رای در جلسه هیات سرمایه گذاری حضور خواهند یافت .
• چهارم – برگزاری جلسه هیات سرمایه گذاری
پس از آن که کارشناس با اخذ نظر وزارتخانه ذی ربط ( در صورت لزوم ) ، نسبت به پروژه – در چارچوبی که برای آن ها تعریف شده است – اظهار نظر نمود، پروژه سرمایه گذاری به همراه نظرهای کارشناسی در جلسه هیات سرمایه گذاری مطرح می شود. اعضای ثابت هیات عبارت از چهار نفر از معاونین مقرر در ماده 6 قانون سرمایه گذاری می باشند ، که این جلسه ها با حضور دست کم سه نفر از اعضای ثابت رسمیت یافته تلقی خواهد شد و با حداقل سه رای موافق تصمیم های هیات اتخاذ خواهد شد. در جلسات هیات سرمایه گذاری ، معاونان سایر وزارتخانه های ذی ربط با دعوت رئیس هیات و با داشتن حق رای حضور خواهند یافت که در چنین مواردی برخلاف آن چه ذکر شد، تصمیم ها با اکثریت آرا صورت می پذیرد.
• پنجم – صدور مجوز سرمایه گذاری
پس از آن که نسبت به پروژه سرمایه گذاری تصمیم لازم توسط هیات سرمایه گذاری اتخاذ گردید، تصمیم مذکور قبل از آن که به صورت مجوزسرمایه گذاری درآید، به سرمایه گذار خارجی ابلاغ می گردد و نظر سرمایه گذار به صورت کتبی گرفته می شود. در صورت موافقت سرمایه گذار با تصمیم هیات ، مجوز سرمایه گذاری تنظیم و با تایید و امضای وزیر امور اقتصادی و دارایی صادر می گردد. اما در صورت مخالفت سرمایه گذار، بار دیگر با در نظر گرفتن نظر سرمایه گذار، هیات به موضوع رسیدگی می کند و تصمیم مقتضی را صادر می نماید.
اهواز، یکی از کلان شهرهای ایران است که در بخش مرکزی شهرستان اهواز قرار دارد و به عنوان مرکز استان خوزستان شناخته می شود. با ما همراه باشید تا با فواید ثبت کردن برند، ضوابط قانونی ثبت و مدارک مورد نیاز برای انجام این کار در اهواز آشنا شوید.
• آشنایی با برند و علائم قابل ثبت
به موجب تعریف انجمن بازاریابی آمریکا از برند :
برند یعنی یک نام ، عبارت ، نشانه یا علامت یا ترکیبی از این ها که با هدف متمایز کردن یک کالا یا خدمت از سایر کالاها و خدمات یک فروشنده یا برای ایجاد تمایز میان کالا و خدمت یک فروشنده با کالا و خدمات سایر فروشندگان به کار گرفته شود.
هر کلمه ، حرف یا حروف، عدد، ترسیمات ، عکس ، شکل ، رنگ ، تصویر ، برچسب یا ترکیب از آن ها که برای تشخیص کالاها یا خدمات به کار گرفته می شود می تواند به عنوان برند و علائم تجاری به ثبت برسد . حتی در بعضی کشورها ، شعارهای تبلیغاتی علامت تجاری به حساب می آید. تعداد روزافزون کشورها اجازه می دهند شکل هایی از علائم تجاری که قبلاَ رایج نبوده نیز ثبت گردد. مانند رنگ ها، علائم سه بعدی ، نشان های قابل شنیدن یا نشان های قابل استشمام . اما بسیاری از کشورها برای ثبت نمودن برند محدودیت هایی دارند که بر این اساس، تنها اجازه ثبت نشان هایی را می دهند که قابل مشاهده هستند یا می توان آن ها را به صورت گرافیک نمایش داد.
• دلایل ثبت برند در اهواز
ثبت برند و یا حتی اصولاَ داشتن برند ، الزامی نیست یعنی افراد مختارند که برای کالا یا محصولی، علامتی اختیار کنند یا آن را بدون رعایت خاصی، عرضه نمایند و اگر علامتی را برای کالا یا محصولی انتخاب کردند، ملزم به ثبت آن نیستند و می توانند آن را بدون ثبت ، مورد استفاده قرار دهند. با این وجود، ثبت نمودن برند فواید و امتیازات متعددی را با خود به همراه دارد. از دلایل مهم ثبت کردن برند در اهواز می توان به موارد ذیل اشاره نمود :
- استفاده از حق انحصاری برند
- سلب حق کپی برداری یا سوء استفاده دیگران
ثبت برند
- بی نتیجه ماندن سرمایه گذاری شخص یا شرکت صاحب برند به دلیل گمراه کردن مردم به وسیله افراد سودجو و کاهش سود شخص یا شرکت تولیدکننده
- این کار جهت ضمانت فعالیت تجاری و پایداری آن ضروری است چرا که در تعیین میزان موفقیت یک محصول در بازار اهمیت دارد.
- ثبت برند، تضمین می کند که مشتریان می توانند محصولات را از یکدیگر تشخیص دهند.
- تسهیل تفویض اجازه استفاده از یک برند ثبت شده به شرکت ها و اشخاص ثالث و کسب درآمد بیشتر
- استفاده از منابع مالی یا تسهیلات از موسسات مالی و بانک ها به اعتبار برند ثبت شده .
• انواع برند
برندها بر حسب چیزی که معرفی می کنند، انواع مختلفی دارند که به برخی از آن ها اشاره می کنیم.
- برند محصول : برند یک محصول یا خدمت خاص
- برند شخصی : مانند یک ورزشکار
- برند شرکتی : یک شرکت که چندین محصول یا خدمت مختلف دارد .
- برند جغرافیایی : مانند یک شهر خاص
- برند عمومی : مانند مراسم حکومتی
- برند فرهنگی : مانند یک مراسم فرهنگی
- برند مذهبی : مانند یک مسجد یا کلیسا
• مدارک لازم برای ثبت برند در اهواز
تمامی اشخاص اعم از حقیقی و اعم از حقوقی می توانند برای رونق کسب و کار و حمایت های دولتی ، برندی را انتخاب نموده و به ثبت برسانند. برای اقدام به ثبت در ابتدا باید مدارک خود را تکمیل نمایید. این مدارک شامل موارد ذیل می باشد :
مدارک مورد نیاز برای ثبت برند شخص حقیقی :
- نسخه ای از شناسنامه
- نسخه ای از کارت ملی
- نسخه ای از کارت بازرگانی ( چنانچه از حروف لاتین استفاده شده باشد )
- نسخه ای از مجوز فعالیت ( جواز تاسیس، پروانه بهره برداری ، پروانه ساخت ، جواز کسب یا کارت بازرگانی و یا هر گونه گواهی فعالیت صادره از نهادهای نظارتی و حاکمیتی دولتی )
- ارائه یک نمونه از برند درخواستی در اندازه 6 * 6
مدارک مورد نیاز برای ثبت برند شخص حقوقی :
- نسخه ای از شناسنامه
- نسخه ای از کارت ملی
- نسخه ای از روزنامه تاسیس و آخرین تغییرات شرکت ( از آخرین تغییرات شرکت نباید بیش از دو سال گذشته باشد )
- نسخه ای از مجوز فعالیت ( جواز تاسیس، پروانه بهره برداری ، پروانه ساخت ، جواز کسب یا کارت بازرگانی و یا هرگونه فعالیت صادره از نهادهای نظارتی و حاکمیتی دولتی )
- کارت بازرگانی ( در صورتی که از حروف لاتین استفاده شده باشد )
- ارائه یک نمونه از برند درخواستی در اندازه 6 * 6
لازم به توضیح است ، برای ثبت نمودن برند ابتدا باید به پایگاه اینترنتی مالکیت صنعتی ( قسمت ثبت علائم تجاری ) مراجعه نمایید و اظهارنامه ثبت را در سامانه تکمیل کنید. پس ازثبت نام و ارسال مدارک و بررسی کارشناسان این اداره ، چنانچه هیچ گونه نقص و یا ایرادی در پرونده وجود نداشته باشد، آگهی آن صادر می گردد. این فرآیند به طور تقریبی 60 روز کاری به طول می انجامد.
• ثبت اضافه کالا و طبقه در اهواز
برای این منظور، می بایست با مراجعه مجدد به سایت اداره مالکیت صنعتی گزینه ثبت اظهارنامه افزایش کالا و طبقه را انتخاب کنید و اظهارنامه را تکمیل نمایید. تمامی مراحل افزایش کالای برند در اهواز همانند ثبت برند می باشد. تنها با این تفاوت که پرونده شما در اداره مالکیت صنعتی موجود است و کارشناس اداره به بررسی سوابق شما می پردازد و در صورتی که مورد تایید قرار گرفت آگهی اضافه طبقات را صادر می نماید.
• نکات مهم در ثبت برند
1- صفات مشخصه برند دارا بودن یک حس اصالت و تازگی است که مخاطب را به سمت خود بکشاند . شما باید نامی را انتخاب کنید که قبلاَ به ثبت نرسیده و تازگی داشته باشد. برند در عین سادگی باید متمایزکننده خوبی برای محصولات نیز باشد.
2- نام های عام محصولات یا اسامی جغرافیایی که خریدار را نسبت به مبدا و کیفیت محصولات گمراه کند، علامت مشخصه تجاری محسوب نمی شود.
3- واژه هایی که به نوعی برندها را توصیف می کند به تنهایی قابلیت ثبت ندارد . مثلاَ واژه های ارزان ، زیبا و ...
ثبت برند
4- استفاده از نمادهای دولتی و عمومی، پرچم ها ، نمادهای جغرافیایی و تاریخی ممنوع است. مثلاَ ثبت تخت جمشید ممنوع است.
5- توصیه می شود قبل از انتخاب نام برند از آن استعلام بگیرید. استعلام برند راهی مطمئن جهت ثبت کردن برند دلخواه در طبقه مورد نظر خواهد بود. با استعلام برند قبل از ثبت می توان از اسامی، طرح ها و شکل های برندهایی که قبلاَ به ثبت رسیده اند به همراه نوع کالا یا خدمات و طبقه ثبت شده در آن اطلاع کسب نمود.
6- ثبت علائم کالاهای زیر اجباری است:
1) داروهای اختصاصی (اسپسیالیته) مورد استعمال طبی یا بیطاری
2) مواد غذایی که در لفاف و ظروف مخصصوص باشند.
3) نوشیدنی ها و آب های گازدار
4) لوازم آرایش که برای استعمال مستقیم بر روی پوست انسان به کار می رود.
7- تمامی اجناسی که به طور الزامی می بایست به ثبت برسند ، باید دارای علامت صنعتی یا تجاری بوده و بر روی برچسب، الف) اسم تجاری و نشانی سازنده جنس، با قید کشور مبدا ب) شماره ثبت علامت در ایران و شماره و تاریخ اجازه وزارت بهداشت و درمان و امور پزشکی، برای ساختن و یا به معرض فروش گذاشتن جنس در ایران ذکر شود.
8- هنگامی که قصد ثبت نمودن برند دارید می بایست با در نظر گرفتن طبقه بندی علائم تجاری نسبت به آن اقدام نمایید . این طبقات به طور کلی در 45 دسته تقسیم بندی شده اند. هر شخصی و یا هر شرکتی ، در رشته خاصی که در آن فعالیت دارد و جواز مربوط نیز دارد ، برند خود را به ثبت می رساند.
9- هزینه ثبت برند برای اشخاص حقیقی و حقوقی با یکدیگر متفاوت است. هم چنین زمان ثبت نمودن برند نیز بر اساس نوع برند ، نوع فعالیت و هم چنین شخصیت متقاضی اعم از حقیقی و یا حقوقی متفاوت می باشد.
10- به موجب ماده 16 قانون ثبت علائم و اختراعات ، اشخاص ذیل می توانند نسبت به علامتی که تقاضای ثبت آن شده یا به ثبت رسیده است، اعتراض کنند :
1) کسانی که آن علامت را علامت تجاری خود می دانند.
2) کسانی که آن علامت، با علامت آن ها، تا اندازه ای شباهت دارد که مصرف کنندگان عادی را به اشتباه می اندازد.
مرجع رسیدگی به اعتراض، دادگاه عمومی تهران است و دادگاه های سایر نقاط کشور، صلاحیت رسیدگی به آن را ندارند و به اعتراضات مربوط به سایر نقاط نیز در دادگاه عمومی تهران رسیدگی می شود.
11- علامت تجاری قابل نقل و انتقال است ولی انتقال آن در مقابل اشخاص ثالث، وقتی معتبر است که موافق مقررات این قانون ، به ثبت رسیده باشد.
12- علامت تجاری پس از فوت صاحب آن قهراَ به ورثه او منتقل می شود. در هر حال ، لازم است که به موجب اظهارنامه ، نام صاحب جدید آن، جهت ثبت به اداره کل مالکیت صنعتی اعلام گردد.
13- برای ثبت کردن برند تاریخ تقاضای ثبت آن هم بسیار مهم است. اگر یک علامت تجاری هم زمان دو متقاضی برای ثبت داشته باشد، متقاضی ای که تاریخ تقاضای آن ارجحیت داشته باشد اجازه به ثبت رساندن آن را دارد.
14- علامات تجاری که به ثبت می رسند تا مدت ده سال از تاریخ تنظیم اظهارنامه ، اعتبار ثبت دارند.
اخذ مجوز سرمایه گذاری تنها راه برخورداری از مزایایی است که قانون سرمایه گذاری برای سرمایه گذاران خارجی برشمرده است. جهت مطالعه در خصوص مدت زمان لازم برای صدور مجوز و همچنین مندرجات آن، در ذیل این دو مقوله به صورت مجزا بررسی می شوند.
• ظرف زمانی صدور مجوز
از جمله محسنات قانون سرمایه گذاری را می توان تعیین ظرف زمانی صدور مجوز سرمایه گذاری قلمداد نمود. تعیین مدت زمان قانونی برای صدور مجوز از آن جهت اهمیت دارد که باعث می گردد ، سازمان و به خصوص هیات سرمایه گذاری از خود سرعت عمل نشان دهد. زیرا با وجود قانون ، سرمایه گذار خارجی حق و حقوق خود را می داند و در صورت عدم صدور مجوز در مدت زمان قانونی و احیاناَ ورود خسارت ، در جهت احقاق حقوق خود بر خواهد آمد. از سوی دیگر سازمان می داند که با وجود قانون ، باید در صورت تاخیر پاسخگو باشد و این امر موجب می گردد تا در روند بررسی خود سرعت عمل داشته باشد، و در نهایت ، این امر به جذب بیشتر سرمایه گذاری های خارجی منجر خواهد شد.
طبق تبصره ماده 6 قانون سرمایه گذاری : " سازمان مکلف است درخواست های سرمایه گذاری را پس از بررسی مقدماتی حداکثر ظرف ( پانزده ) روز از تاریخ دریافت آن ها همراه با نظر خود در هیات مطرح نماید. هیات موظف است حداکثر ظرف مدت یک ماه از تاریخ مطرح شدن درخواست های مذکور به موضوع رسیدگی و تصمیم نهایی خود را کتباَ اعلام نماید ". با ملاحظه ماده فوق نباید چنین تصور شود که صدور مجوز، از زمان اولین مراجعه سرمایه گذار خارجی ظرف یک ماه و نیم خواهد بود، بلکه همان طور که در این ماده مقرر شده است و رویه عملی نیز از آن تبعیت می نماید، سازمان مکلف است درخواست های سرمایه گذاری را " پس از بررسی مقدماتی " حداکثر ظرف 15 روز در هیات مطرح کند. بدین معنا که شروع 15 روز از زمان تکمیل فرم ها و مدارک مورد نیاز خواهد بود و در صورتی که سرمایه گذار اطلاعات لازم را در خصوص آن ها نداشته باشد، ممکن است مدت زمان زیادی را صرف تکمیل فرم ها و جمع آوری مدرک ها نماید. بنابراین یک ظرف زمانی 15 روزه در این جا از سوی قانونگذار در نظر گرفته شده است تا ظرف این مدت درخواست در هیات مطرح شود.
ظرف زمانی دیگری که از سوی قانونگذار مورد اشاره واقع گردیده، عبارت است از " مدت یک ماه از تاریخ مطرح شدن درخواست های مذکور " که ظاهراَ ذیل تبصره با کمی ابهام مواجه است ؛ زیرا به طور دقیق مشخص نیست که یک ماه ، از تاریخ مطرح شدن درخواست های مذکور در " سازمان سرمایه گذاری " است یا در " هیات سرمایه گذاری ". اگر منظور " سازمان سرمایه گذاری " باشد، کلاَ باید ظرف یک ماه نسبت به درخواست تعیین تکلیف گردد. با وجود این از آن جا که در ذیل تبصره ، " هیات سرمایه گذاری " موظف به رسیدگی ظرف یک ماه گردیده است، به نظر می رسد منظور ، آغاز یک ماه از زمان مطرح شدن درخواست در هیات سرمایه گذاری است. به علاوه با مطالعه مذاکرات مجلس در زمان تصویب قانون مزبور و جزوه چاپی که به عنوان راهنمای سرمایه گذاران خارجی برای سرمایه گذاری در ایران از سوی سازمان سرمایه گذاری تهیه گردیده است نیز این نظر تقویت می گردد.
لازم به ذکر است، ذیل تبصره در خصوص زمان صدور مجوز حکمی را بیان نمی نماید، بلکه تنها هیات را مکلف می کند تا ظرف مدت یک ماه تصمیم نهایی خود را به صورت کتبی اعلام کند. این تصمیم به سرمایه گذار خارجی ابلاغ می شود و سپس در صورت موافقت وی مجوز سرمایه گذاری تنظیم و با تایید وزیر مربوط صادر می گردد.
در مجموع می توان چنین نتیجه گیری کرد که مدت زمان صدور مجوز نسبت به دوره حکومت قانون سرمایه گذاری مصوب 1334 تا حدود زیادی کاهش یافته است. این امر، به ویژه بدین دلیل است که تصمیم های هیات در آن دوره می بایست به تایید هیات وزیران می رسید و این روند خود چند ماه به طول می انجامید، لذا به نظر می رسد پروسه تصمیم گیری نیز در کاهش مدت زمان صدور مجوز نقش موثری داشته است.
• مندرجات و نمونه مجوز
قبل از هر چیز یادآوری این نکته حائز اهمیت است که مجوز سرمایه گذاری به صورت موردی صادر می شود . اگر چه مندرجات بسیاری از مجوزها ممکن است شباهت هایی با یکدیگر داشته باشند، اما هرگز امکان آن که دو مجوز دارای مندرجاتی یکسان باشند، وجود ندارد ؛ زیرا مجوز سرمایه گذاری همواره بر اساس درخواست های سرمایه گذار خارجی و در نهایت موافقت مراجع تصمیم گیرنده تنظیم می گردد و هیچ پروژه ای از نظر شرایط با پروژه ای دیگر یکسان نخواهد بود، یا حداقل پروژه ها از نظر مشخصات سرمایه گذاران با یکدیگر متفاوت می باشند.
طبق تبصره ماده 15 آیین نامه سرمایه گذاری : مجوز سرمایه گذاری حاوی مشخصات سرمایه گذاران ، نوع و نحوه سرمایه گذاری خارجی، چگونگی انتقال سود و منافع حاصل شده و سایر شرایط مربوط به تصویب هر طرح سرمایه گذاری خواهد بود ". همان گونه که ملاحظه می شود، هیات تکلیفی در تبعیت از فرم و نمونه خاصی برای صدور مجوز ندارد و می تواند آن چه را که در پی درخواست سرمایه گذار خارجی مورد تایید قرار داده است، در مجوز درج نماید. از جمله موردهایی که به طور معمول هیات علاوه بر موارد مندرج در ماده فوق در مجوز سرمایه گذاری به آن اشاره می نماید ، میزان سرمایه و تعیین انواع آن به صورت مشخص می باشد. علاوه بر این که در خصوص محصولات تولیدی به درصد صادرات محصول نیز اشاره خواهد شد.
در ذیل یک مورد مجوز سرمایه گذاری که در گذشته به تصویب هیات سرمایه گذاری رسیده است، به عنوان نمونه ارائه می گردد :
مجوز سرمایه گذاری خارجی
در اجرای ماده ( 6 ) قانون تشویق و حمایت سرمایه گذاری خارجی و به استناد مصوبه مورخه 27 / 12 / 1381 هیات سرمایه گذاری خارجی، مجوز سرمایه گذاری شرکت .................. به شرح ذیل تایید و صادر می گردد :
به شرکت .......................... اجازه داده می شود بر اساس قانون تشویق و حمایت سرمایه گذاری خارجی و آئین نامه اجرائی آن و با رعایت کلیه قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران در طرح تولید ............... به نسبت 50% ................ و 50% سرمایه گذاران ایرانی، بر اساس شرایط زیر سرمایه گذاری نماید :
1- سهم سرمایه ثبتی شرکت ................ جمعاَ معادل 000/406/1 یورو به ترتیب زیر به کشور وارد شود :
- معادل 000/936 یورو به صورت ماشین آلات ، تجهیزات و یا ارز نقدی ،
- معادل 000/470 یورو به صورت خدمات و دانش فنی ،
2- حداقل 15% تولیدات شرکت مشترک از سال سوم بهره برداری به خارج از کشور صادر شود.
3- ارز مورد نیاز برای پرداخت سود سهام شرکت ......... و برگشت سرمایه خارجی، پس از تصویب هیات سرمایه گذاری خارجی، از طریق خرید ارز از نظام بانکی تامین و قابل انتقال خواهد بود.
4- سرمایه گذار خارجی ملزم است طی مدت 9 ماه از تاریخ ابلاغ مجوز سرمایه گذاری مبادرت به ورود سرمایه مناسبی برای شروع عملیات اجرایی طرح بنماید.
هر گاه کسی علامتی را که به ثبت داده شده متعلق به خود بداند و یا با علامت او به قدری شبیه باشد که مصرف کنندگان عادی را که اطلاعات به خصوصی ندارند به اشتباه بیندازد می تواند به تقاضای ثبت اعتراض نماید.
اعتراض در دو صورت به عمل می آید :
1- زمانی که علامت مورد تقاضا هنوز در دفتر ثبت نشده .
2- موقعی که علامت در دفتر ثبت و تصدیق آن صادر شده باشد.
اعتراض قبل از ثبت : برای هر علامت تجاری که توسط اداره کل مالکیت صنعتی مورد قبول واقع گردد، از طرف اداره نامبرده ، یک آگهی در روزنامه رسمی منتشر می شود که شامل نام و نشانی صاحب علامت و خصوصیات خود علامت و کالا یا کالاهایی که علامت در مورد آن ها به کار خواهد رفت، خواهد بود. هر کس می تواند ظرف سی روز بعد از انتشار آگهی، نسبت به علامت تجاری مربوط اعتراض کند.
اعتراض قبل از ثبت ، به موجب نامه ای به دایره ثبت علائم تسلیم می گردد و هر گاه معترض قبلاَ علامت خود را به ثبت نرسانیده باشد، اظهارنامه ای دایر به تقاضای ثبت علامت مورد تقاضای خود، تنظیم و به ضمیمه اعتراض، تسلیم و کلیه مخارج آن را باید بپردازد. پس از وصول اعتراض دایره ثبت علائم از ثبت آن خودداری و مراتب را به تقاضاکننده بدوی اخطار می نماید تا در صورتی که به اعتراض معترض تمکین نماید تقاضای خود را مسترد کند.
در صورتی که متقاضی تقاضای خود را مسترد نمود علامت به نام معترض ثبت می شود ولی هر گاه متقاضی تسلیم نشود با شرحی دایر به تسلیم ننویسد معترض باید در ظرف 60 روز از تاریخ اعتراض به دادگاه شهرستان تهران مراجعه و تصدیق تقویم دادخواست را در موعد مقرر به دایره ثبت علائم تسلیم نماید.
معترض نمی تواند دعوای خود را در دادگاه بلاتعقیب بگذارد والا متقاضی می تواند با اخذ تصدیق از دادگاه دائر به این که معترض بیش از شصت روز دعوای خود را بلاتعقیب گذاشته تقاضای ثبت علامت خود را در دفتر بنماید. در این صورت و در صورت محکومیت معترض وجه پرداختی به نفع دولت ضبط می شود.
لازم به ذکر است، در اعتراض نامه باید کلیه دلایل و مدارکی که معترض به استناد آن ها خود را محق در اعتراض می داند، قید گردد و رونوشت گواهی شده اسنادی که ادعای معترض مبنی بر آن هاست، در صورت امکان ، به اعتراض نامه پیوست شود. در مقابل اعتراض نامه ، رسیدی با ذکر تاریخ وصول، داده خواهد شد. اداره مزبور، تا ده روز از تاریخ وصول اعتراض نامه ، باید آن را به اقامتگاه درخواست کننده ثبت یا شخصی که وی معین و معرفی کرده است، ابلاغ کند.
اعتراض پس از ثبت علامت : اعتراض مستقیماَ به دادگاه شهرستان تهران داده می شود. دادخواستی که به منظور فوق به دادگاه تقدیم می شود ، باید دارای ضمائم ذیل باشد : مستخرجه گواهی شده از اداره کل مالکیت صنعتی ، مشعر بر ثبت علامتی که ابطال آن درخواست می شود ، اصل یا رونوشت گواهی شده کلیه اسناد مثبته ادعای معترض، وکالت نامه در صورتی که دادخواست به وسیله وکیل داده شده باشد.
مهلت اعتراض و درخواست ابطال علامت تجاری ثبت شده، سه سال است. مطابق ماده 22 قانون " کسی که نسبت به ثبت های راجع به علامت از تاریخ ثبت تا سه سال اعتراض نکرده باشد دیگر نمی تواند نسبت به ثبت آن اعتراض نماید، مگر اینکه ثابت کند معترض علیه در حین ثبت عالم بوده به این که علامت را خود معترض با کسی که به معترض علامت را انتقال داده قبلاَ به طور مستمر استعمال کرده ولی هر گاه معترض علیه ثابت نماید که معترض قبل از انقضاء مدت سه سال فوق از ثبت علامت اطلاع داشته اعتراض معترض پذیرفته نخواهد شد ".
اعتراض اشخاصی که موسسات تجاری و صنعتی آن ها در خارج از کشور است به شرطی پذیرفته می شود که کشوری که موسسات آن ها در آن جا واقع است به موجب عهدنامه و یا قوانین داخلی خود از علائم تجاری ایران حمایت کند.
ناگفته نماند، در هر دو مورد گفته شده، یعنی هم در اعتراض به درخواست ثبت علامت و هم در درخواست ابطال علامت ثبت شده، هر گاه معترض در دادگاه ثابت نماند که نسبت به علامت، به واسطه سابقه استعمال مستمر قبل از تقاضای ثبت ، حق تقدم داشته ، دادگاه حکم خواهد داد که آن علامت به اسم معترض ثبت شود و اگر علامت مورد اعتراض، قبلاَ در اداره کل مالکیت صنعتی به ثبت رسیده باشد، حکم خواهد داد که ثبت سابق ابطال ، و علامت به نام معترض ثبت گردد.
ترتیبات مزبور در موردی نیز رعایت خواهد شد که اعتراض راجع به ثبت انتقال علامت یا به ثبت تغییرات خود علامت یا راجع به ثبت تغییر محصولاتی باشد که علامت برای تشخیص و امتیاز آن به کار می رود.
شایان ذکر است ، چنانچه نسبت به تقاضای ثبت علامت اعتراض نشده و یا اعتراض رد شود و همچنین در صورتی که مرجع ثبت تشخیص دهد شرایط مندرج در قانون رعایت شده ، علامت را پس پرداخت هزینه های مربوط در دفتر ثبت علامت ، ثبت می کند.
در میان قالب های تجاری قابل ثبت در قوانین تجارت، شرکت با مسئولیت محدود یکی از محبوب ترین و رایج ترین قالب های تجاری می باشد که با توجه به شرایط ثبتی و قوانین مناسب آن بسیاری از افراد این قالب را جهت شروع فعالیت خود برمی گزینند.
این شرکت محدود (طبق ماده 94 قانون تجارت) چنین تعریف شده است:
شرکت با مسئولیت محدود شرکتی است که حداقل بین دو یا چند نفر برای امور تجارتی تشکیل می گردد و هر یک از شرکا بدون این که سرمایه به قطعات کوچک (سهام) تقسیم شده باشد، فقط تا میزان سرمایه خود در شرکت، مسئول قروض ،دیون احتمالی و تعهدات شرکت هستند.
بنا براین سرمایه در این شرکت به صورت سهم الشرکه است ، نه سهام و انتقال آن آزاد نمی باشد(مگر با رضایت عده ای از شرکاء که لااقل سه ربع سرمایه متعلق به آن ها بوده و اکثریت عددی نیز داشته باشند.) ، مسئولیت شرکاء نیز در این شرکت محدود به میزان سرمایه گذاری آنان در شرکت می باشد .
آیا شرکت با مسئولیت محدود در دسته بندی شرکت های سرمایه قرار می گیرد یا اشخاص؟
شرکت ها از نظر تاثیر نقش سرمایه یا شخصیت و اعتبار شرکاء به دو دسته شرکت های سرمایه و شرکت های اشخاص تقسیم می گردند.
در شرکت های اشخاص، اعتبار و شخصیت شرکاء مهمترین عامل اعتبار شرکت می باشد و سرمایه در آن نقش چندانی ندارد، مسئولیت شرکاء در این نوع شرکت در مقابل دیون احتمالی شرکت ،تضامنی و نامحدود می باشد، قالب های تضامنی و نسبی و همچنین شرکت های مختلط غیر سهامی از نمونه های شرکت اشخاص می باشند.
اما در شرکت های سرمایه ملاک اصلی و اعتبار شرکت سرمایه آن می باشد در چنین شرکت هایی شرکاء تنها به مقدار سرمایه اولیه خود در شرکت مسئولیت دارند و نه بیشتر.
از فواید ثبت شرکت با مسئولیت محدود می توان به موارد زیر اشاره کرد:
با توجه به تعاریفی که از خصوصیات شرکت بامسئولیت محدود ارائه گردید می توان دریافت این شرکت و شرکت های سهامی در دسته بندی شرکت های سرمایه قرار می گیرد.
به طور مثال در صورتی که شرکتی که در قالب با مسئولیت محدود به ثبت رسیده باشد ورشکسته شود و بدهی هایی به افراد داشته باشد ،شرکاء در این شرکت تنها به میزان سرمایه خود در شرکت مسئول جبران این خسارت هستند و خطری متوجه اموال شخصی آنها نمی باشد. به همین دلیل است که دارندگان این شرکت ملزم هستند که از عنوان با مسئولیت محدود در کنار نام این شرکت استفاده نمایند و همچینن در قرار داد ها به میزان سرمایه اولیه شرکت اشاره نمایند. میزان مسئولیت در این نوع شرکت و ایجاد حاشیه امن برای اموال شخصی افراد، یکی از دلایل انتخاب این قالب توسط متقاضیان ثبت شرکت می باشد .
-یکی دیگر از فواید ثبت شرکت در این قالب، عدم محدودیت در نوع فعالیت شرکت است. متقاضیان با ثبت شرکت در این قالب می توانند در در کلیه امور بازرگانی، مهندسی ، صنعتی ، فن اوری اطلاعات و دیگر امور صنفی فعالیت نمایند.
-از دیگر فواید ثبت شرکت با مسئولیت محدود تعداد شرکاء می باشد. این شرکت با حداقل نفرات که دو شریک می باشد قابل ثبت است.
-سرمایه در این نوع شرکت از نوع اعلامی است. در قوانین تجارت حداقل سرمایه ای برای این شرکت پیشبینی نشده است. سرمایه این شرکت می تواند نقدی یا غیر نقدی باشد ،بنا بر ماده 96 موسسین این گونه شرکت ها موظفند که کل سرمایه نقدی را تادیه و کل سرمایه غیرنقدی را نیز تقویم و تسلیم نمایند.
-انتخاب مدیران نیز در این شرکت به صورت موظف و غیر موظف و داخل یا خارج شرکت می باشد. این مدیران ممکن است برای مدت زمان محدود یا نامحدود انتخاب شوند.
-یکی دیگر از مهمترین فواید ثبت شرکت با مسئولیت محدود عدم وجود نهاد کنترل کننده برای اعضای کمتر از 12 نفر می باشد.
تعداد صفحات : 8
تبلیغات
اطلاعات کاربری
لینک 6لینک دوستان
آمار سایت